Kosiba Piotr [29 VI 1855 4 I 1939] - , imię zakonne Alojzy – Zakonnik franciszkanin-reformat, kwestarz klasztoru w Wieliczce, zmarły w opinii świętości, sługa Boży. – Urodzony w Libuszy, w wiejskiej rodzinie; był drugim synem Jana, wieloletniego wójta w Libuszy, i Agnieszki z Tomalskich (z Klęczan). Po śmierci matki (1857) wychowywała go w gronie pięciorga (sześciorga?) dzieci druga żona ojca Apolonia z Kosibów (z Krygu). Od dzieciństwa pragnął zostać kapłanem, ubóstwo rodziny uniemożliwiało jednak wykształcenie dzieci. Piotr uczył się przez dwa(?) lata w miejscowej szkole parafialnej, następnie w czteroletniej szkole ludowej w Bieczu; był tam terminatorem u szewca (1869-72), a później czeladnikiem szewskim w Tarnowie (1876-8). 7 III 1878 wstąpił do zakonu franciszkanów-reformatów w Jarosławiu. Nowicjat odbył w klasztorze w Wieliczce (1879-1880), gdzie, po złożeniu ślubów zakonnych (czasowych 22 IX 1880, wieczystych w Jarosławiu 4 (14?) 1885), mieszkał do końca życia. Zajmował się początkowo szewstwem, pracą w ogrodzie, w pasiece i różnymi posługami na rzecz klasztoru, a w późniejszym okresie kwestowaniem na potrzeby zakonu w okolicach Wieliczki, Bochni oraz w powiatach limanowskim, myślenickim i nowotarskim. Prawie połowę życia zakonnego spędził na kweście. Był jednym z ostatnich znanych powszechnie kwestarzy zakonnych. W okresie wieloletnich wędrówek w tych samych okolicach znał w wioskach prawie każdego, nie tyle z nazwiska, ile z braków i niedostatków; poznawał doskonale warunki życia mieszkańców i na miarę swych możliwości organizował pomoc potrzebującym. Wykorzystywał w tym celu swe znajomości wśród właścicieli majątków, urzędników, lekarzy, adwokatów. Z ramienia przełożonych klasztoru był „urzędowym” jałmużnikiem; rozdawał część rzeczy zebranych w czasie kwesty, służył biednym przy furcie, w klasztorze żywił ubogich, opiekował się biednymi dziećmi, zwłaszcza w okresie epidemii czerwonki w Wieliczce. Zawsze pogodny, cieszył się ogólną sympatią otoczenia. Zmarł po krótkiej chorobie (zapalenie płuc) w Wieliczce i tam został pochowany 7 I 1939 na cmentarzu przyklasztornym. W związku ze staraniami o beatyfikację brata Alojzego, akta jego procesu informacyjnego, który odbył się w Krakowie w latach 1963-66, zostały przekazane do Kongregacji ds. Świętych w Watykanie. Jego imię nosi Zespół Szkół w Wieliczce.
Opracował Zbigniew R. Muszyński
źródło: http://www.klubgorliczan.pl/index.php?go=historia&b=znane_postacie
Kosiba Aleksander Michał [18 I 1901 18 IX 1981] - Absolwent Gimnazjum im. M. Kromera w Gorlicach, geograf, klimatolog, geofizyk, glacjolog i badacz polarny, długoletni profesor Uniwersytetu Wrocławskiego. – Urodzony w Libuszy; był synem Stefana-urzędnika i Michaliny z Wilczkiewiczów. Miał siedmioro rodzeństwa. Szkołę początkową ukończył w sąsiedniej wsi Klęczany, następnie Gimnazjum im. M. Kromera w Gorlicach; maturę uzyskał dopiero w 1923 r., ponieważ w okresie nauki uczestniczył ochotniczo w walkach niepodległościowych. W latach 1923-28 studiował geografię, geologię, geofizykę i matematykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie oraz geodezję i fotogrametrię na Politechnice Lwowskiej (PL). Od 1929 r. odbywał podróże i wyprawy polarne, w czasie których prowadził rozległe badania geofizyczne, glacjologiczne, klimatologiczne i in. W latach 1930-33 był nauczycielem geografii i geologii w puławskim Gimnazjum im. A. J. Czartoryskiego i w tym okresie odbył podróże do północnej Laponii i na wyspę Jan Mayen. W 1933 r. uzyskał na UJK tytuł doktora i z końcem tego roku opuścił Puławy. W 1934 r. przebywał z duńską wyprawą w zachodniej Grenlandii. W 1937 r. zorganizował pierwszą polską wyprawę polarną do zach. Grenlandii, gdzie prowadził badania glacjologiczne i klimatologiczne oraz przygotowywał dokumentację fotograficzną. W 1938 r. zajmował się badaniami glacjologicznymi na Islandii. W okresie II wojny światowej pracował w lwowskim Instytucie Przeciwtyfusowym prof. R. Weigla i brał udział w tajnym nauczaniu na poziomie szkoły średniej. W 1945 r. podjął zajęcia w Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w tym samym roku habilitował się. Wkrótce przeniósł się do Wrocławia i na tamtejszym uniwersytecie zorganizował Katedrę Geografii oraz Obserwatorium Meteorologiczne i Klimatologiczne we Wrocławiu (z filią geofizyczną na Szrenicy w Karkonoszach), którym kierował aż do śmierci. W późniejszym okresie był także współzałożycielem Instytutu Geograficznego Uniwersytetu Wrocławskiego (UW). W 1946 r. został profesorem nadzwyczajnym UW i członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1957-60 kierował polskimi badaniami naukowymi na Spitsbergenie w ramach Międzynarodowego Roku Geofizycznego. Profesorem zwyczajnym został w 1958 r.. W latach 1963 i 1964 wykładał gościnnie w Stanach Zjednoczonych na Ohio State Universitety w Columbus. Był członkiem wielu towarzystw naukowych, m. in. Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Hydrologicznego (członek współzałożyciel), Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Norweskiego Towarzystwa Geograficznego (członek honorowy) i in. Opublikował monografię Grenlandii (1937) oraz liczne sprawozdania z wypraw, artykuły i rozprawy naukowe. Na cześć Kosiby nazwano jego imieniem przełęcz na Ziemi Wedela-Jarlsberga (Spitsbergen). Imię jego nosi (od 1986 r.) Szkoła Podstawowa w rodzinnej Libuszy oraz ulica (dawniej Am Dorffrieden, Cmentarna) we Wrocławiu (od 1983 r.). W dwudziestą rocznicę nadania szkole jego imienia dyrekcja Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Libuszy wydała książkę Z Libuszy na lodowce. Otrzymał Kosiba wiele odznaczeń państwowych, m. in. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski. Utrzymywał liczne kontakty z rodzinnymi stronami: spędzał w Libuszy części urlopów, otaczał opieką i wspomagał materialnie uzdolnioną młodzież pochodzącą z jego rodzinnej miejscowości i okolic. Zmarł we Wrocławiu; zgodnie z wyrażonym życzeniem pochowany został na cmentarzu parafialnym w Libuszy. Żonaty był (od 1942 r.) ze Stefanią Ninger.
Oprac. Z. R. Muszyński
Źródło: http://www.klubgorliczan.pl/index.php?go=historia&b=znane_postacie
|
